Wel steekt de oude grijze toren als voor eeuwen nog bijkans onveranderd boven het geboomte uit, maar daar omheen in de straten heeft de tijdsgeest reeds wonderen verricht. Helder verlichte winkels met rijke etalages achter spiegelende ruiten hebben de ouderwetsche houten gevels en de mestvaalten vervangen en een stevig plaveisel is aangebracht, waar vroeger het mulle zand onder de voeten kroelde of de voertuigen in den modder dreigden te blijven steken. Geen eentonig geklepper van rammelende weefgetouwen wordt meer gehoord langs de straat, maar wel het geraas van door stoom of electriciteit gedreven machines in modern ingerichte fabrieken, waaraan Winterswijk voor een zoo belangrijk deel zijn opkomst te danken heeft.

B.Stegeman, 1927

ODE AAN AL ONZE VOORVADEREN IN DE TEXTIEL

‘k Wet nog van den olden tied,
van ’n Wenters vol met steume
vader ging naor d’n Meyerink,
naor d’n Breistroom ging mien eume

Umme 6 uur wasten vader zich
biej de pompe met ieskold water
want jao, de luxe van ne douche,
dee kwam pas jaor’n later.

De bokse an en ’t boezeroen,
’t vake verstelde jesken
en in de tasse an d’n arm,
zien brood en drinkersflesken.

En deur de straoten van ’t darp,
alleene op in tröpkes,
dan lepen doezend klumpkes daor,
ower Wenters kinderköpkes.

Jao, ’s morgens vrog, veur zeuven uur,
begon ’t darp te lèven,
d’n eenen naor d’n andern stoom,
dee maanden het volk tot wèven.

D’n Witstoom, ’t eerste, dan d’n Pol,
de Tuunte leet zich heur’n 
nao ’t fluiten van d’n Meyerink,
dan mos ’t wal gebeur’n.

En in ’t darp naor de fabriek
in de straoten en de steggen,
was dan ’t steumervolk op pàd,
te vrog om völle te zeggen.

Wal honderd jaor gaf zo d’n stoom,
de Wenterswiekers èten
en wee den tied hef met-e-maakt,
dee zal ’t nooit vergèten.

Jao,klepperdeklep, was ’t lèven van
mien vader zaliger, steumer Jan

Zo ’s aovends teggen vief, zes uur,
dan zaten wie biej ;t fornuus,
unzen mooder bracht met ’n verhaal ,
gemeudelekheid in huus.

D’n kètel op ’t fornuus, dee zong,
’n heel vertrouweluk leedjen
en mooder stoppe sökke dan
of haakten ’n taofelkleedjen.

Toe mooder, vertel ons nog es van,
’t menneken oet de maone,
hoo kwam dat keèrlken daor ok weer,
wat hef-e daor edaone?

En mooder dacht dan biej zich zelf,
ok an d’n dag van morgen,
al waren de kindre dan gezònd,
dr waren altied zorgen.

Heur, klepperdeklep, zèe mooder dan,
daor kump oew vader,steumer Jan.

As ’n jungsken in dee olde tied,
bracht ik mien vader ’t èten
want jao, dat had d’n goeien man,
ok wal ens glad vergèten.

En as ik dan naorbinnen ging,
nao eèrst’ luk zeukeriej,
dan schrok ik miej zowat ne bult,
van ’t kabaal in de wèverieje.

Jas, as ’n schichtig vöggelken,
zocht ik dan tussen de töwwe,
bes dat ik endluk schreeuwn kon:
“Hier is ’t brood, mien vâ, daor buwwe!”.

Dan mocht ik efkes van mien vâ,
’t weèfgetouw hanteern,
en schot de spoole deur ’t good,
dat wo’j wal geèrne leèrn.

En klepperdeklep, zo ging iej dan,
met ’n “rap naor huus” van steumer Jan.

Och, leeven heer, waor is de tied,
waarvan ik heb e’schrèvvene,
waor bunt de steume met eur vòlk
in vredesname e-blèvvene?

Waor is d’n Jöddenstoom dan toch,
d’n Zwartstoom en de Bleeke,
d’n Meyerink van d’n Beuzenes,
met in d’n hof ne eeke?

Waor is d’n damp van ’t kètelhoes,
de machtige stoommesiene,
’t is allemaole al veurbiej,
dat dut ’n bètjen piene!

De kindere van DAT steumersvolk,
zee hebt nao grieze heure
en elken dag is d’r haoste weèr
wat anders veur de deure!

Maor, klepperdeklep, zo lange ik kan,
denk ik an vader……… steumer Jan!

B.Speelberg