Jan Stroes, geboren op 14 februari 1902 te Winterswijk, overleden op 28 januari 1948 te Hilversum. Stroes was commandant van de L.O.
In 1955 is de Stroeslaan in Hilversum naar hem genoemd. (verzetswijk)
Partner van Neeltje Willems Hoek 1901-1981
Zoon Karel Jan Stroes: 1934-1976
Ze komen op 29-10-1928 vanuit Eindhoven naar Weurden 1a
ze gaan 08-04-1929 naar Arnhem
Gedenksteen: Stadhuis Hilversum
Ouders: Karel Jan Stroes en Adeline Johanna Dulfer
(Beide geboren en overleden te Winterswijk)
In bewerking
Johanna Margaretha Kuenen
Geboren: 21-05-1922 Winterswijk
Overleden: 09-01-2017 Beverwijk
Koerierster van het verzet
Verzetsherdenkingskruis 1983
Knokploeg St.Pancras
Ouders tevens in verzet.
Vader:Gerrit Jan Engelbertus Hendrikus Kuenen
Geb:29-01-1895 Winterswijk
Ovl:
getr.25-10-1917
Moeder: Gerritje Johanna Theodora Roelofswaard
Geb:plm.1893 Enschede
Ovl:
Broers: tevens in verzet:
Jan Kuenen 13-01-1918 Aalten
Engelandvaarder
Opgeleid Engeland geheim agent.
Omgekomen:01-06-1944 Gilze-Rijen
Op 22 september 1945 met militaire eer begraven.
Kruis van Verdienste
Kuenenplein Beverwijk (Raadsbesluit 16 mei 1950)
Erelijst van Gevallenen, blz.1359
Wim Kuenen 01-01-1921 Aalten
Werk;Hoogovens
Opgepakt: 16 april 1944 Munnikenweg 100
Vrijgelaten 3 mei 1944.Oorlog overleefd.
Overleden:30-09-2009 Beverwijk
Later meer
Deze ‘originele’ brief vond Jo Markerink- Lobeek in een boek en bracht hem onder de aandacht op Oud-Winterswijk
Kriegswacht gevangenis
Utrecht, 25 juli 1944
Lieve Ouders, Verloofde, Broers en Zuster
In de eerste brief heb ik je geschreven dat de toestand zeer ernstig was. Maar toen wilde ik je nog niet ongerust maken, dat ik ter dood veroordeeld was, maar Vader zal het wel gehoord hebben toen hij voor het eerst in Utrecht is geweest. Nu rust op mij de treurige plicht om u allen mede te delen als dat over enkele uren het vonnis zal voltrokken worden.
Treur niet om mij want ik sterf met God en ben geheel er op voorbereid en heb alles voor God in het reine gebracht en sterf voor God, u allen en het Vaderland. Ik sterf als soldaat.
Lieve Ouders met dezen laatsten groet vraag ik vergiffenis voor het verdriet dat ik je ooit heb aangedaan.
Lieve ouders zorg goed voor Annie want zij is het waard. Beschouw haar altijd als je eigen dochter, want eenmaal was zij het geworden.
Lieve Annie jouw en Het vaderland valt mij het scheiden zwaar daar tegenover staat, dat ik mij geheel in Gods Heilige wil hebt geschikt om hier namaals in den Hemel elkander terug zullen zien.
Annie wees sterk in deze dagen, bid veel en je zult genade ontvangen om sterk te zijn.
Lieve Annie het was een mooie tijd die wij samen hebben door gebracht en die mooie toekomstdromen welke in rook vergaan.
Lieve Annie ik heb mijn ouders gevraagd om steeds als dochter voor je te zorgen.
Neem dit aan en beschouw hun ook als je ouders.
Ja schat gelijk met mijn sterven geef ik ook jou de vrijheid terug om je als nog eens gelukkig worden kunt later dan zou ik dat graag zien.
De ring die hoop dat je zult bewaren als aandenken aan onze liefde die zoo mooi en schoon was.
Lieve Annie bedank ook namens mij je ouders, Broers en Zusters vooral het goeds en de plezierige tijd welke ik bij je thuis heb mogen beleven en voor het gebedene in die tijd van mijn gevangenisschap en vraag meteen voor hun gebed als ik eenmaal van den aarde ben heengegaan en hiernamaals hoop ik hun allen in den hemel weer terug te zien.
Lieve Annie de verschillende kleinigheden van mij zijn voor jou en voor mijn ouders, maar dat maken jullie wel in Vrede onder elkaar uit.
Lieve Schat laat mijn Moeder de eerste weken niet alleen maar troost haar zoveel je kunt en wees elkander tot steun in deze tijd.
Bid veel voor mij Lieve Annie ik ga spoedig sterven.
Lieve Annie zojuist ben ik biechten en te communie geweest en heb nogmaals alles met God in orde gemaakt.
Lieve Ouders, lieve Annie, Broers, Zusters, schoonouders, zwagers en schoonzusters, familie, vrienden, buren en kennissen, ik neem hiermede van U allen afscheid en dan tot hiernamaals.
Lieve Annie, Lieve Ouders ik eindig met zoen en handdruk.
U zoon, verloofde, Broer
Antoon
De brief is inmiddels op de juiste bestemming.
Verzetsmuseum te Aalten (2019)
Geachte heer Tenbergen,
In het bos van kasteel Oud-Poelgeest te Oegstgeest trof ik vandaag op een boom de volgende inscriptie aan:
‘W. Boeijenk, Winterswijk, 1940’
Ik vermoed dat het hier gaat om een soldaat die met de mobilisatie op het kasteel was gelegerd.
Bekend is dat de Depot Afdeling Rijdende Artillerie hier tijdens de mobilisatie was gelegerd.
Op uw website en andere websites ben ik vooralsnog geen nadere gegevens tegengekomen.
Heeft u wellicht nadere gegevens, of zou u op uw website een foto kunnen plaatsen (met oproep).
Bij voorbaat dank en met vriendelijke groeten,
Ruurd Kok
Leiden
24 Februari 2017, Telegraaf
WINTERSWIJK – Ze hebben hun vader slechts korte tijd gekend. Des te groter was voor Willemien Slotboom (66) en haar broer Johan (63) de verrassing dat diens ’handtekening’ – gekerfd in een boom – na 77 jaar ineens opdook. „We wisten niet van het bestaan ervan, maar dit is wel heel erg leuk om mee te mogen maken.”
Het was archeoloog Ruurd Kok uit Leiden die, struinend door de bossen rond kasteel Oud Poelgeest bij Oegstgeest, op een boom stuitte met de inscriptie: ’W. Boeijenk, Winterswijk, 1940’. En meteen was zijn nieuwsgierigheid geprikkeld.
Het was archeoloog Ruurd Kok uit Leiden die, struinend door de bossen rond kasteel Oud Poelgeest bij Oegstgeest, op een boom stuitte met de inscriptie: ’W. Boeijenk, Winterswijk, 1940’. En meteen was zijn nieuwsgierigheid geprikkeld.
Nadat de Leidenaar de oudheidkundige vereniging Oud-Winterswijk had benaderd, plaatste bestuurslid Hans Tenbergen een oproep op Facebook. „Mijn neefje belde vanochtend al”, zegt Willemien Slotboom, dochter van de ’gezochte’ W. Boeijenk. „Of ik wist of het om mijn vader Willem ging. En inderdaad, toen ik die foto van die ingekerfde boom zag, wist ik meteen dat het van onze vader moest zijn.”
Willem Boeijenk maakte destijds als cavalerist deel uit van de zogenoemde Gele Rijders. „In 1940 werd hij gemobiliseerd en hij was gelegerd in dat kasteel. Dat is eigenlijk ook het weinige wat we uit zijn oorlogsperiode weten. Want na de oorlog heeft hij het er nooit meer over gehad. Dat gebeurde vroeger gewoon niet.”
Overigens haalde de opmerkelijke dood van Boeijenk in 1963 de kolommen van deze krant. Hij werd op 58-jarige leeftijd getroffen door een hartstilstand toen hij toekeek hoe de boerderij van de buren door brand werd verwoest. De familie wordt nog jaarlijks herinnerd aan hun vader. „Ik was 12 jaar toen hij stierf. Heb hem dus maar heel kort gekend. Maar toen hij in Oegstgeest was gelegerd, heeft hij ooit bloembollen uit de bollenstreek meegenomen: sneeuwklokjes. Die staan bij de ouderlijke boerderij Het Leessink in de buurtschap Ratum, waar mijn broer Johan nog altijd woont. Ieder jaar bloeien ze nog volop.”
De broer en zus zijn erg blij met de ’houten signatuur’ van hun vader. Willemien Slotboom: „Samen met mijn echtgenoot Wim en broer Johan gaan we binnenkort terug naar Oegstgeest. Want dit willen we uiteraard met eigen ogen zien.”
Dinsdag 24 maart 2017. Oestgeester Courant
De vader van Johan Boeijenk en zijn zus Willemien was aan het begin van de Tweede Wereldoorlog bij Kasteel Oud-Poelgeest gelegerd en kerfde in een boom: W. Boeienk, Winterwijk, 1940. Na een oproep in de weekkrant van Winterswijk meldden zij zich en kwamen zondag 12 maart naar Oegstgeest.
Door: Wil van Elk
Ruurd Kok doet archeologisch onderzoek naar allerlei zaken uit de Tweede Wereldoorlog. “Tot mijn verrassing zag ik in het bos van Oud-Poelgeest een in een boom gekerfde naam die wees op aanwezigheid van Canadezen. Een paar weken geleden zag ik ineens deze naam. Door de plaats en het jaartal vermoedde ik dat het om een gemobiliseerde soldaat zou kunnen gaan.”Na een oproep via Hans Tenbergen van de website Oud-Winterswijk pikte Jan Heynen van de weekkrant van Winterwijk het bericht op. Willemien Slotboom-Boeijenk reageerde dezelfde dag al.
Zondagmiddag gingen bij de koffie in het koetshuis verhalen van vroeger over tafel. Het drietal uit Winterswijk, Wim Slotboom de man van Willemien was er ook, hadden net in het kasteel een boeiende rondgang gehad van Annelies Koningsveld, voorzitter van de Stichting Erfgoed Oud-Poelgeest. Zoon en dochter van de voormalige soldaat van het Korps Rijdende Artillerie, de Gele Rijders, toonden foto’s en brieven die hun vader vanuit Oegstgeest naar huis stuurde. Ruurd Kok genoot zichtbaar van deze informatie en vertelde op zijn beurt het een en ander over de plek waar hun vader verbleef tijdens de mobilisatie.
Bij de boom werden foto’s gemaakt, maar bovenal tastbaar de verbinding gevoeld met hun vader die Willemien en Johan slechts kort hebben gekend. Zij plantten bij de stam van de boom sneeuwklokjes die afstammen van de plantjes die hun vader meenam naar Winterswijk en plantte bij de boerderij van zijn ouders, Het Leessink in Ratum. Een mooi moment. Bij de waterput uit 1550, aan de andere kant van het park, nam het gezelschap afscheid van elkaar. “Wij komen snel weer een keer op bezoek”, vertelden zoon en dochter enthousiast. Ruurd Kok onderzoekt intussen verder.
03 augustus 1963 kwam hij om het leven
Zaterdag 31 Maart 1945
Dokter Bijlsma woonde destijds op de plek waar nu de Hema staat.
Zaterdagmorgen
Dokter Bijlsma vertelt:
‘Het hele dorp leek wel uitgestorven. Vrijwel iedereen had z’n huis verlaten en had bij familie of vrienden in de buurtschappen onderdak gezocht.
Als arts kon je moeilijk je huis verlaten; de patienten moesten je toch kunnen vinden? We hadden dan ook een baby van enkele weken en…en goeie kelder.
Daarom waren we maar thuis gebleven.
In de voornacht van 30 op 31 maart’45 waren er nogal granaten overgekomen, maar later in de nacht waren we toch in slaap gevallen.
Tegen 6 uur ’s morgens werden we wakker. M’n vrouw vroeg:
‘Ga eens even kijken of bakker Paalman nog een brood voor ons heeft’. Ik ging de kelder uit en wandelde door de Misterstraat naar bakker Paalman, die woonde waar nu het babyhuis is.
Het was onwezenlijk stil in het dorp.
Even later werd echter de stilte verscheurd door twee Duitse soldaten, die met een motorfiets door de Misterstraat knalden.
Bakker Paalman zat ook in de kelder, maar hij had nog wel een brood voor ons. Natuurlijk bepraatten we nog even met elkaar hoe het nou zou staan met de oorlog.
Daarna wandelde ik weer naar huis. Dicht bij huis gekomen kwam er weer een motorfiets door de straat, maar nu waren het Engelse soldaten.
‘Do you speak Englisch’, vroegen ze. Dat deed ik. Toen zag ik ook dat ze een Duitse motorfiets hadden.
’t Leek wel dezelfde als waarop me straks die Duitsers waren gepasseerd. ‘Oh, we just shot two Germans’, zeiden ze toen ik vroeg hoe ze aan die motorfiets kwamen….
Ze hadden de Duitsers neergeschoten. Later in die ochtend kwamen ze nog eens weer door de straat en toen heb ik weer met hun gesproken. Toen kwamen er van alle kanten mensen toelopen en is deze foto gemaakt.
De beide Duitse soldaten waren:
Heinz Baur 19 jaar
Günther Jägersberg 24 jaar.
Beide zijn ze begraven op de Alg.begraafplaats en op 14 mei 1957 herbegraven op de Duitse Mil.begraafplaats te Ysselsteyn (Limburg)
