De Brugge

Veurnao verveelden Knelis en Willem, de beide kleine tweelinge, zich wal is ’n betjen.
In zo’n geval was der gelukkig altied de brugge nog.
Bi’j de brugge ower de baeke daor kö’j ow haoste neet vervelen.
Daor was altied nog wal wat te kiekene en kwam i’j gewönluk vanzelf ongemarkt an ’t spöllen.


De baeke eigens streumden altiedzoodeur; dee genk maor wieter, zonder röste, dag in dag uut, jaor op jaor; der kwam nooit ’n ende an.
I’j mosten der ow ower verwondern.
Soms was den stroom langzaam, soms golverden der ’t water wild deurhen en dreef der broes bowenop.
Veur den meddag was ’t water meestal zóó helder, da’j haoste töt op den baom k’onnen kielden, nao den meddag wier het troebel; dan kwam ’t maalwater, zaen de leu.
Maalwater!
Wat dat maalwater eigeluk was en wat het hadde te beteekenen, dat wosten de tweelinge gin eene van beiden.
Ne watermölle mos der argens bi’j de baeke liggen wieter stroomop.
Knelis en Willem ‘hadden der vake van heurn praoten, maor ze konnen der zich met gin meugelukheid ne goeie veurstellinge van maken.
De baeke nam alles met: streukes en höldekes, papeerkes en zoore bla.
Ne enkele keere dreef der wal is ’n dinge veurbi’j, da’j neet good kennen konnen.
Aardig was ”t, as der ne trop enden ower’de baeke zwom.


Twee dinge wazzen minder mooi.
As de tweelinge bi’j de baeke spölden, kregen ze zoo hendig natte veute en dat gaf ’s aovends natuurluk spil met vader of mooder of grootmooder.
Dee natte veute, dat was ééne. En den bollebak, dat was twee.
Volgens het zeggen van grootmooder en’ok van vader en mooder, mos der onder in de baeke ne bollebak zitten.
Gewönluk heel e zich op in den grundeloozen kolk op den draei.
Maor hee mos ok wal is heel kort bi’j, of onder de brugge wezzen.
Hee loerden altied op kindere. Het kon gebeurn, da’j zonder arg luk kort bi’j ’t water kwammen en dan greep ow opins den bollebak, trok ow met nao zienen deepen kolk en… Noja; wat er dan wieter nog met ow gebeurden, dat wosten de jonges neet, dat woste grootmooder ok neet rech.
Maor in ieder geval zo’j ow veur den bollebak maor waarn.
Ha; den groezel zol der ow van ower de rugge hen trekken.


De tweelinge hadden ne pooze op .’t sleet an den diek ezaetene.
Niks bezunders kwam der veurbi’j en doo kregen ze der genog van.
Kom; zö we is nao de brugge gaon?” vroog Knelis.
„Jao, dat lao we maor doon,” zae: Willem.
Grootmooder wol torf uut de schoppe halen.
„Effen wachten,” fluusterden Knelis.
Ze bleven staon, töt grootmooder met ne schorte vol torf waer uut de schoppe kwam en deur den enddeure ’t huus in genk.

No kom maor,” zae Knelis.
’t Was de jonges neet verbaone umme bi’j de brugge te spöllene, maor grootmooder hadde ’t er toch neet bezunder op.
Mieken, het zwarte hundeken, dröttelde de jonges achternao.
Hejao; wat was ’t aardig bi’j de brugge.
Knelis en Willem keken ower de lönninge in ’t water.
Ze bleven ne heele tied stief staon kieken.
Dan was ’t endeluke net, asof ze eigens achteruut gleen; op ’t leste zo’j der haoste dol en duzelig van worden.
Ne klomp dreef veurbi’j.
~Waor zol den wal vandan kommen?” vroog Willem.
«Den kan wal van den watermölder wezzen, wee wet,” zae Knelis.
*En waor zol e endeluk wal blieven?” vroog Willem.
Hee geet nao de zee,” zae Knelis.

’t Was mooi waer.
De zunne flikkerden ower ’t water.
Wol a’k dat ok kon,” zae Willem.
Wat bedoel i’j?” vroog Knelis.
„Wat dee daor doot,” zae Willem en gooiden met ’n kluutken nao kleine dierkes, dee met eure lange peute zoo maor bowen ower ’t water ben konnen strien.
,Hejao, ; ‘ zae Knelis.
„Wat kont ze dat good. Net of ze an ’t schaatsenrien bunt”
„Wonder, dat ze neet nao ondern zakt.
Hoo zollen ze ‘m dat eigenluk lappen?/”
„Ja; noo vraogt maor too.”
Mo’j dee is zeen!'”
Het wazzen zwarte wörmkes, dee al maor in ’t ronde en hen en waer ower ’t water slierden; ne heeleboele bi’j mekare; i’j konnen der gin ooge op hollen.
“Zol dat ne snook wezzen?” vroog Willem; „dat zwarte daor kort bi’j den post?”
Knelis keek ok is good. Nee. Veur de sekurigheid gooiden er der ’n kluutjen henop. ’t Verreurn zich neet.
“Jk ‘denke, dat het ne boomwortele is,” zae Knelis.
De jonges hopten ok nog waterratten te zeene en kraeften, maor de waterratten bleven in eur hol en de kraeften onder eurn stobbe,
’n Paar bloodzugers zwabberden nog deur ’t water hen. Willem zoch ne langen stok umme der eene op te vischkene.
As e den stok der onder dee, krulden zich den bloodzuger der ummehen, maor zoobol e der met bowen ’t water kwam leet het dinge der zich waer afvallen.
Wal ’n maol of zesse achter mekare probearn e ‘t.
Doo smeet e den stok in de baeke.
„Ik zol zonne bloodzuger neet gearne in de hand nemmen,” zae Willem.
„Ik ok neet,” zae Knelis. „Den oldenVaene-willem mot er joo korts bi’j ’t vischken nog eene an ’t been e-had hebben.”
„Jao, en den hadde zich joo zoo vaste zoggene, dat ze der em neet waer af konnen trekken.”

„Oja; hee hadde em endeluk der met den zok waer af evrevvene.”
„Doo zol e wal dikke van blood wezzen.”
„Jao; hee was joo heelemaole rood e-wordene.”

De jonges bleven der nog ’n peusk’en ower deur praoten en begonnen meteene dreug zand an de eene kante van de brugge in de baeke te laoten stoeven.
Dan leepen ze waer gauw nao de andere kante en zaggen dat zand as ne smand ower ’t water ankommen; allerhande wonderluke figuurn konnen der van ontstaon.
Maor beide hadden ze al lange an wat anders e-dach.
’t Mooiste spölleken bi’j de brugge was umme ower’ de lönninge hen te loopene.
’t Was ne heele konst en ’t was ok luk geveurluk.
l”j mosten oppassen, da’j neet aan ’t zwaggelen of an ’t zwuilen kwammen
„Wee zal ’t earste?” vroog Willem. „Begin i’j maor,” zae Knelis.
Ze deen ’t altied insverzet.
Knelis geng op de eene lönninge zitten. Willem klom op de andere en leep der veutjen veur veutjen heel veurzichtig ovverhen.
An ’t ende sprong e der af en zae: „Noo i’j.”
Ower de eene lönninge leep noo Knelis en Willem zat op de andere.
Zoo bleven ze ne pooze an de gange.
’t Was altied nog good e-gaone. Soms op ’t kantjen af.
Want beide was ’t wal is ovverkommene, dat ze umme neet te vallene gauw op de brugge sprongen.
Ze maakten mekare ok wal is bange of an ’t lachen.
Knelis mos loopen, Willem zat.
Willem zat op zien gemak en zae:
„O, Knelis, Knelis! A’j toch is veelen!

O, pasop, pasop, pasop, pasop! Zinnig, zinnig, zinnig!”
Knelis mos der umme lachen.
Doo begon Willem em nog harder te plaogene:
„Pas op Knelisken; maakt ow de veutjes neet nat!”
Maor opins
Plomps!
’t Genk zoo gauw, dat er gin tied was umme te schreeuwene.
Willem, den daor hadde zitten te spottene, was achterovver van de lönninge in de baeke slagene.
Knelis schrok. Hee sprong van de lönninge af en reep iets; hee wos eigens neet wat.
Effen later lachten e zich te schande umme Willem, den an den wal an op kwam kroepen.
’t Was joo naar genog, maor Willem zag der zóó grappig uut, noo e heelemaol deur en deur nat was, dat Knelis zien lachen neet kon laoten.
Willem kon ’t plezeer best op. Hee was heelemaole onder water e-west en begreep eigens neet, hoo e nog waer zoo gauw op ’t dreuge was e-kommene. Hee schudden zich as ne natten hond.
„Hoo kwam dat toch?” vroog Knelis.
„Dat weet ik neet,” zae Willem.
„Ko’j ow neet gauw griepen?”
„Waor wo’k mi’j an vaste griepen.”
Willem keek bedrukt

„Hoo mot we der met an?” vroog e.
‘Jao, hoo mosten de jonges der met an?.
Met zo’n nat pak in huus kommen was lange neet alles.
In de zunne gaon liggen dreugen?
Ze probearden ’t effen, maor ’t gaf niks;
’t zol vóls te lange duurn.
„Wat mo we?” vroog Knelis.
„Lao we maor daluk nao huus nen gaon,” zae Willem.
„Jao, dat zal ’t beste nog wal wezzen.
Noo is grootmooder misschien nog alleenig in.
Vader en mooder en Jan zölt nog wal op ’t land wezzen.”
Het mos maor gaon, hoo ’t wol.
Grootmooder zat in de kökkene earappele schellene, doo de jonges der an’kwammen.
Van schrik en verbazinge leet ze de schellenmoeke van den schoot vallen.
„Wat noo dan!” reep ze uut.
„Willem is in ’t water e-vallene,” zae Knelis vrom.
Onder ’t oprapen van de schellen kwam grootmooder eurn schrik te bowen. Ze keek de jonges is good an.
„Hee kon ’t neet helpen,” zae Knelis
„Hoo kwam dat dan?” vroog grootmooder. „Hee ’s der achterears in-e-vallene,” zae Knelis.
„Trekt ow de kleere uut,” zae grootmooder; „beide”.
„Ikke ook?” vroog Knelis.
„Jao,” zae grootmooder.
Ze heelp de jonges met de kneupe op de rugge en vroog:
„Waor bu’j e-west?”
Noo geng ’t heelemaol mis.
„Kump der nog antwoard?” vroog grootmooder.
„Op den diek,” zae Knelis.
„En waor bu’j in ’t water e-vallene?”
„Op de brugge,” zae Willem.
Knelis was uut-e-trokkene.
„I’j maor manges nao bedde, zae grootmooder.

Ha; as der iets gebeurden, mosten de jonges altïed nao bedde.
Maor teggenpröttelen kon niks helpen.
Willem mos de onderkleere ok nog uut hebben. Grootmooder dreugden em duftig af.
Grootmooder was stille.
Willem hadde leever e-had, dat ze foeterden. Vergissen dee e zich daorin neet, want doo e waer dreug grei an hadde, kreeg e der duftig wat achterveur.
Knelis was al bli’j, dat e ’t er zoo good afbrachte, maor hee hadde zich te gauw verheugd.
Grootmooder sloog ’t bedde op en gaf um ok zien porsie.
Doo vroog grootmooder, of de jonges neet an den bollebak e-dach hadden. Noo mosten ze zich toch is .veurstellen, wat het e-west zol hebben, as Willem deur den bollebak egreppene was.
Dan had e noo onder in den deepen kolk e-laegene.
De jonges konnen zeen, dat grootmooder verdreet hadde en ze begonnen der beide van ni’js umme te grienene.
En ’s nachts dreumden ze beide van den bollebak.