Knelis en Willem, de beide kleine tweelinge, wollen zich ’n eigen huus bouwen; ne hutte.
Ze slöpten zich steuken en sleetjes en rieze bi’j mekare, en gengen an de gange.
Eurn oldern breur Jan zag eur zoo drok bezig en genk is efkes nao eur hen.
„Wat doo’j toch, jonges? Wat he’j veur?” vrooge.
„Wi’j wilt uns ’n huus maken,” zae Willem.
~’n Fijn huus,” zae Knelis; „ne hutte.”
„Kö’j dat dan met ow beiden alleenig?” vroog Jan.
„Met gemak,” zae Willem.
„Der is neet volle konst an,” zae Knelis.
„Ik denke toch, da’j ’t alleene neet redt,” zae Jan. „Za’k ow luk helpen?”
„Nee, nee,” zaen ze beide, want dat was eur te dom af.
„Wi’j hebt er ow neet bi’j neudig,” zae Willem.
„Gelukkig neet,” Knelis.
Jan mos der in zich umme lachen.
Hee hadde schik van de jonges, maor kon neet laoten eur nog luk te plaogene.
Knelis en Willem wearden zich duftig.
„Den hookpost he’j lange neet stevvig genog staon,” zae Jan.
„Zal ik em ow effen luk deeper in de grond drukken?
Anders vöit ow straks den heelen pröttel deureene.”
„Nee, dat hooft neet,” zae Willem.
„Blief i’j der met de fikken maor af,” zae Knelis.
„Bemeuit ow maor met ow eigen zaken,”zae Willem. ”
„Gaot maor nao ow wark hen,” zae Knelis.
„En staot uns neet langer op de hande te kiekene,” zae Willem.

Jan stak op zien gemak ’n piepken’ tebak an.
Hee zae niks en ston stief nao de jonges te kiekene.
Dee konnen der slechter van arbeiden. Endeluk sleurden Jan weg.
Onder ’t weg gaon zei-e nog:
„Ik denke, dat van owe hutte neet völle terechte kump.”
„Dat zo’j dan is zeen,” zae Willem.
„Komt maor is waerumme a we ze klaor hebt,” zae Knelis.
Doo Jan weg was, zae Willem:
„Noo wi we is ne mooie,- stevige hutte bouwen.”
„Jao; nao wi wc Jan is teunen…”,” zae Knelis, en meteene veel em nu steuke, dee-e effen te veurne in de grond edrukt hadde, waer umme.
lederbods kregen ze teggenslacge met eur wark.
Nee, het genk lange zoo gemakkeluk neet as at ze zich vcuresteld hadden.
„Wi’j bunt dom ewest,” zae Willem.
Hoodan?” vroog Knelis.
„Wi’j hadden maor luk met Jan hen motten doon.
At-e uns luk eholpene hadde, was leuf ik toch wal goodewest,” zae Willem.
„Jao, dat wi’k neet zeggen,” zae Knelis; „maor a we ’t noo alleene redt, dan he we der ok meer plezeer van.”‘
„Jao; dat he we,” zae.Willem.
„Allo; .wi’j geft het nog zoo neet op.”
„Nee; opgevven is ’t leste,” zae Willem.
De jonges gönden zich kwelleke tied van aeten en drinken.


Maor endeluk kregen ze eur huus toch ok klaor.
’t Was wal neet ewordene, wat ze ‘der zich earste van veuresteld hadden, maor ze konnen der toch aardig in spöllen.
Ze zochten; zich appels en walnötten onder de beume op en brachten der wat van achter in de hutte.
Ne bolle holt rolden ze der in umme der op te gaon zitten, ’t Was net, of de appels en de nötten der lekkerder smaakten as argens ander.
„Wi’j mot ok nog ’n bedde maken,” zae Knelis. >
„Iao,” zae Willem; „daor in den timp.”
Ze haalden luk heui en andern mossel uut de schoppe en hadden eentieds eur bedde in odder.
„Hè, wat konnen ze zoo aardig spöllen.
Der waeiden ne kolde wind, maor in eure hutte veuiden de jonges der niks van.
Der kwam ne bieze raenge.
De jonges’ kropen luk-nao’achtern en leeten het stille raengen.
„Wi’j zit good onder ‘dak,” zae Knelis.
„Laot het maor raengen,” zae Willem;
„wi’j hebt er noo niks gin last meer van.”
’t Was juust aardig, da’t raengden.


Grootmoeder. reep:-
„ Jonges “Waor bu’j?” ‘
“Hièr!”, reepen Knelis en Willem beide waerumme.
„I’j wordt joo heelemaole nat; allo nao binnen!”
„Wi’j wordt neet nat!” reep Willem.
„Wi’j bunt ‘al binnen!” reep Knelis.
Daor begreep grootmooder gin fitse van.
Ze leep nao de jonges hen.
„Hier zitte wi’j mooi dreuge, grootmooder,” zae Knelis, doo ze bi’j eur was.
„Wi’j hebt noo eigens ’n huus,” zae Willem.
Grootmooder keek der van op.
„Da’s ne mooie hutte,” zae ze; „he’j dee eigens emaakt?
Jao; dat hadden de kleine tweelinge eigens alleenig ekönd.
Het begon harder te raengene.
Grootmooder bukten zich en genk ok in de hutte zitten.
Knelis en Willem greulden.
Dat was veur de jonges ne heele eere, dat grootmooder in eure hutte veur den raenge schuulden.
Willem kreeg den mooisten appel den-e vinden kort, lei em grootmooder in den schoot, en zae:
„Hier, grootmooder; aet ow maor ne appel op.”
Knelis langden grootmooder ’n paar groote walnötte.
’t Was jommcr, dat grootmooder gin appel of nötte zoo zonder mes aeten kon; ze kon neet good bieten, umdat ze rech gin tande meer hadde.
Maor ze wol zich den appel en de nötte met nemmen nao binnen.
De raengenbuie was al ovver.
„Zoo jonges; noo gao’k maor waer,” zae grootmooder; „mo’j hier maor mooi blieven spöllen.”


Doo grootmoodcr good en wal weg was, kwam Mieken, het zwarte hundeken, der ansnuffelen. „Daor he’j Mieken!” reep Knelis.
„Den mot bi’j uns blieven,” zae Willem.
Ze lokten den hond nao binnen.
„Weet i’j, wa we doot ?” vroog Knelis.
„Ja?” zae Willem.
„Wi’j ‘egt de hond vaste,” zae Knelis.
„Jao jao; dan is ’t unzen kettenhond.” zae Willem.
„Heb i’j nog touw in den naozak?”
Nee; Knelis hadde aevenmin touw bi’j zich as Willem.
„Ik zal effen nao vader of Jan loopen umme wat te halene,” zae Knelis;
„hol i’j Mieken zoo lange bi’j ow.”
’n Peuskcn later kwam Knelis met ’n ende bindtouw waerumme.

Doo Mieken dat touw zag, wol-e der Willem vandeur gaon, want hee begreep alzo’n betjen, wat er gebeur n zol en op dat vaste binden had-e ’t neet groot.
Maor Willem leet em neet los, al begon-e luk te grawwelene.
Knelis bond Mieken het eene ende van ’t touw umme den hals en ’t andere ende maakten-e vaste an den veurnsten poot van de hutte.
„Zeezoo,” zei-e; noo he we dat spil ok al in odder.”
„Noo zal ikke effen ’n stuksken brood veur em halen,” zae Willem;
„dan kö we em noo en dan is luk voorn.
Dan krig-e der meer schik van.” . “!
Willem haalden brood.
Mieken at ’n paar kleine stukskes veur aevenvölle op.
Hee was verdraeid, umdat de jonges em an het touw vaste bondene hadden.
“Hee’s nog luk mopperig,” zae Knelis.
‘„Jao,” zae Willem; „maor “dat zal zeutjes an wal ovver gaon, want hee hef ’t hier bi’j uns good genog.”
Mieken zat met ’n grommig gezichte veur de hutte.
Knelis en Willem zatten geneugluk naost mekare op den bolle holt.


Daor kwam Jan an.
Hee bleef veur de hutte staon. Mieken sprong teggen em op.
Jan strekten em op de kop.
„Sjonge sjonge!” reep Jan uut.
„Wat he’j?” vroog Knelis.
„Kearl en gin ende!” reep ‘Jan.
„Wat geet ow an?” vroog’ Willem!
„Noo he’k van mien laevenl” reep Jan.
„Dat is ne mooie hutte wordene! Bo, dat ha’k nooit können denken!
No no; dee mag zich laoten zeen! Dee mag der wezzen.
I’j hebt het fijn edaone, jongesl Fijn!”


De oogen van Knelis en Willem fonkelden.
„Jao, noo kon Jan is zeen, dat zeeleu ok nog wal wat konnen.
„Kollesaal!” pochten Jan.
„Komt luk bi’j uns zitten, Jan,” zae Knelis.
„Hier is plaatse,” zae Willem en wees op ’n onbezat gedeelte van den bolle holt.
„Bojao,” zae Jan; „ik wil der wal is gaerne effen in zitten.”
Hee nam plaatse op den holtbolle.
Knelis en Willem langden em ne appel en ’n paar nötte.
Jan at ze met smaak op.
Doo stak-e de piepe an.
“Mieken lekten em de hand.
Ne pooze bleef Jan nog zitten rooken en praoten met de jonges.
Doo ston-e op umme waer nao zien wark te gaone.
„No, jonges; ik komme nog wal is ne keere waer kieken.”
Dat wollen Knelis en Willem gearne genog hebben.
Jan genk. Mieken wol met em met.


Hee genk volle en völle leev’er met Jan as at-e daor bi’j de tweelinge zol blieven.
„Gao liggen!” kommedearden Knelis.
„Holt ow gemak hond,” snauwden Willem.
Maor “Mieken wol met geweld Jan achternao.
Hee trok en hee trok.
En opins!….


Den veurnsten steuke mos toch’ neet” stevvig genog in den grond staon, wan……
Veur at de jonges good wosten, wat er gebeurden laggen ze onder het dak van eure hutte te bosselene.
Het heele bouwwark was inmekare va’llene.
Mieken leep nao Jan.
En Jan ston te lachene van wonder en geweld.
Knelis ‘en Willem kropen uut den hoop takkere veur ’t lechte. ;
Jan lachten nog hardop. ”
Knelis en Willem wollen Mieken afrossen.
Maor de hond genk der hard vandeur. Den steuke slöpten-e met.
Doo Jan zien lachen luk bedaard was zei-e:
„Heur is jonges; i’j mot ow de hutte maor ni’js waer opbouwen.
En dan zal ik ow wal effen helpen met het veerkante wark.”
De jonges wollen dat noo wal gearne hebben.
’n Uur later was de hutte al waer klaor.
En Mieken hef van de jonges gin klappen ehad;
i’j mosten maor denken, dat-e neet wiezer was.

G.J.Meinen, 1931