‘t Hele huus hadde erokkene nao olliekrabben.
Grootmooder en mooder wazzen der met eur beiden met an’t bakken ewest.
Knelis en Willem, de beide kleine tweelinge, hadden der ieders aardig luk van maggen aeten.
Onwies, wat smaakten zukke dinge lekker. Vader was nao de Oldejaorsaovondkerke hen ewest.En doo e weer in kwam zae e, dat e veur de jonges ok nog wat met ebrach hadde,Zo? En wat dan wal?


Knelis en Willem stonnen al bi’j um en keken um an.Vader haalden veur ieders ‘n klein pestölleken uut de taske en ‘n paar rullekes met knäpperkesdeuskes.“Veur uns? “, vroog Knelis.“Jao vader? magge wi’j dat hebben?” vroog Willem.
“Zeker”, zae vader. “Hoo wo’j anders morgen hen ni’jjaorswinnen gaon?
Bi’j ieder huus mo’j toch eerste scheeten, veur a’j binnen komt.”
“Bedaard, bedaard,”zae grootmooder.
Mieken, het zwarten hundeken, kwam uut den brandhook en begon te blökkene.
Vader en Jan den groten breur, mosten lachen.
Mooder susten de jonges net as grootmooder en zae: “Ho,ho; stille,stille!”Knelis en Willen luusterden, want ze wollen mooder en grootmooder leever neet brommig maken.
Mieken markten, dat er veur um eigeluk niks bezunders an de hand was, en genk nao zien nust.
“Magge wi’j no ook al is ne keere scheeten, vader?” vroog Willem.
“Noja; ene keere”, zae vader,No, de knäpperkes gengen good.
Mieken wier der al bange van en wol met geweld nae de daele.
“En noo nao bedde jonges”, zae mooder; ‘’t is hooge tied.”
“Jao”, zae vader; “anders zollen ze zich morgen ok nog wal können verslaopen.”
“Magge wi’j unze pestollen en ‘n deusken met knäpperkes op de beddeplanke leggen?”, vroog Knelis; “dan köwe morgenvrog daluk ni’jjaorsscheeten.”
Jao, dat zollen de jonges dan maor doon.En den andern morgen, doo vader, den altied het eerste op ston, nog nins helemaole anetrokkene was, schotten de tweelinge in eur beddestae de pestöllekes al af en reepen zo hard at ze maor konnen:

“GELUKZAOLG NI’JJAOR”

Dat hadden ze eerluk ewonnene. En doo men allemaole op was, betaalden mooder de jonges met ne hand vol walnötte en ’n mooie appele.”
Noo mo we ok nao de naobers, wat vader?” , zae Knelis .
“En dan mo’we ieders ne zakdook metnemmen umme ’t spil, da’we kriegt , der in te doone, joo mooder?” zae Willem.”
’t Hef de tied nog”, zae grootmooder; “neet zo dolbotterig; ’t is joo nog nins neet lech.”


Grootmooder had geliek; de steernen stonnen nog an de loch.
Noo en dan schotten de jonges nog is weer.
Mieken was der eerste ’n betjen bange veur en trok den start tussen de bene.Maor hee wier der al gauw an gewöond.
Langzaaman begin ’t lech te wordene.
Endeluk dee Jan de vensters los.
“Noo gaon? vrog Willem. “Nog ne pooze geduld”, zae mooder.
Ja. wat genk op den Ni’jjaorsmorgen de tied toch langzaam veurbi’j.”Noo?”vroog Knelis.
“Wacht nog maor effen”, zae mooder
De jongs dröttelden hen en weer en hadden ging röste of doer.
“Noja; noo gaot maor”, zae mooder endeluk.
“En netjes antwoorden as de leu ow wat vraogt, heur.”
Jao; daor zollen ze wal veur zorgen. Rots! wazzen ze de deure uut.

Mieken leep met eur met.’t Genk striksem eerste nao den naosten naober. dat was vlak bi’j.
Doo ze ’t perdeken deur wazzen deen jonges zich ieders ’n knäpperken op de pestolle en bi’j de deure trokken ze af. Plef! Plef! nee ’t geloed was buuten neet heel hard.
Doo deen ze de deure los en reepen beide te gelieke:’

“GELUKZAOLG NI’JJAOR”

De leu zatten der nog an taofele balkenbri’j te aetene.
De vrouwe zae: “Daor he we dan al Ni’jjaorswinners! Mooi jonges.
En wat bun ‘k toch van ow scheeten eschrokken!
’t Klunk mi’j nog in de aorne”.Ze lei de vorke dale en ston op.
En noo za’k veur de jaorwinners is wat halen”, zae ze.
Ze genk nao de kamer.
Doo za weerumme kwam hadde ze wat in de schorte.
He’j flinke zakdeuke bi’j ow, jonges, umme der ’t grei in te doone?” vroog ze.
Knelis en Willem kregen de grote roodbonte zakdeuke, dee mooder metegevvene hadde, uut de boksentasken en spreiden ze uut op ’t teufelken onder ’t speegel.
“Mooi, jonges”, zae de vrouwe. Ze lei op beide ne mooien rooien padiesappel, tien walnötte, luk hazelnötte en ’n klundeken.
“Kö’j ze ow eigens tooknuppen?” vroog ze.
“Jaowal”, zaen de tweelinge tegeliek. Ze knupten eur grei in de zakdeuke en zaen:”Danke.”
“Flinke jonges”, prees de vrouw.”Mo’j nog völderweggen wezzen?” vroog de boer.
“Jao”, zae Knelis.”Wi’j bunt hier nog maor net begonnene”, zae Willem.
“Dan bu’j nog drok”, zae de boer.”Jao”, zaen Knelis en Willem tegelieke en daarop zagen ze netjes:”Gondag”, en gengen de deur uut.
Doo ze weer buten wazzen, zet Willem:”Dat was ’n good begin.”

Doo ze waer buten wazzen, zei Willem:
„Dat was ’n good begin.”
„Nou”, zae Willem, „a we ovveral zoo volle kriegt, kö we ’t neet ins in de zakdeuke bargen.
Dan mo we der nog ne keere tusschen nao huus umme af te lane.”
Ze leepen ovver ’t binnenpaedjen nao Veldkamp.
Kort bi’j den berke wollen ze is ne keere scheeten.
„Ik doo der mi’j twee knapperkes op”, zae Knelis.
„Ik ok”, zae Willem.
„Noo beide te gelieke aftrekken,” zae Knelis.
Ze deen ‘t.
En… bo, daor zollen ze haoste van schrikken.
Prrrt! Daor vlogen ne trop trieshoondere op.
Ze schearden leege ower de grond en leeten zich argens bi’j de Veldkampsmaot waer dale.


„A we groot wazzen ewest en a gewaers bi’j uns ehad hadden “, zae Willem. „Dan ha we dee trieshoondere misschien…” zae Knelis.
„En as uns dan den veldwachter ekreggene hadde “, zae Willem.
„Dan wase wi’j der bi’j ewest zae
Knelis. „Dan ha we de bak in egaone,” zae Willem.
„Lao we maor ovver wat anders praoten”, zae Knelis.

„Heur, de hond van Veldkamp begunt al te blökkene.”
Bi’j Veldkamp hadden ze ne grooten zwarten hond an de kettene liggen, ne argen; Karro.

Mieken was der ok bange veur en leep zoo kort as e maor kon bi’j de jonges.
Doo ze bi’j Veldkamp an kwammen genk Karro an as ‘k weet neet wat. Slim! Hee trok veur de kettene en wörgelden zich eigens haoste.
Knelis cn Willem veulden zich neet op eur gemak en böfden zóó, dat ze haoste gin knapperken op de pestollen konnen leggen.
Ze trokken af.
Joew! reep Karro verschrikt en kroop bange in zien hok.
En hee zat er nog in, doo de jonges waer buten kwammen en dee gin bek meer los.


Knelis, Willem en Mieken gengen op Wakelink an.
Dat huus lag heelemaole verstopt tusschen de dennen.
De leu, dee der wonden, hadden maor twee koone en nins gin osse.
’t Huusken was klein.
Maor de. leu, dee der wonden, wazzen aardig en vrendeluk genog.
Knelis en Willem kregen der heel wat bezunders; tamme kastanniën en mispels.
Ze wazzen der ommundig bli’j met
Van Wakelink geng ’t nao Schuurhof.
Dat was ne heele groote boerderi’je.
De jonges kregen der ieders twee ni’jjaorskooken en dree platte beschute en veer appele. Nou; dat was heel wat.
Van Schuurhof geng ’t nao Bijenharmen. En zoo wieter.


Teggen den meddag wazzen de tweelinge de heele naoberschop rond ewest.
Ze hadden der ’n paar meue beene van ekreggene.
Onderweg hadden ze al aardig luk van eur grei opegaetene en völle zin in de meddagpot hadden ze neet.
Maor der kwam riest in den buul op de taofele!
Dat was zukke lekkere kost, dat ze der zich toch nog maor luk van in den telder leeten scheppen.


’t Wier ne heelen wondern dag, want der kwammen ok ni’jjaorwinners bi’j eur an huus.
Knelis en Willem leepen ne heele tied bi’j de schoppe en op de weg te plefkene met eure pestöllekes.
Doo de zunne onder genk wazzen ze al eure knapperkes kwiet.


’s Aovonds kwammen der ’n stuk of wat naoberleu ni’jaerwunschen, dee ’t ovverdag neet hadden können wachten.
De mansleu gengen umme ’t vuur hen zitten, stakken eure piepen an en begonnen met vader en met mekare ower allerhande dinge te praotene.
De vrouwleu zatten wieter in de kökkne, ieders met een warmen stove onder de veute.
Zee praotten met grootmooder, mooder en met mekare ower heel andere dinge, as waor de mansleu ’t ovver hadden.
Mooder zat ne grooten kaetel vol koffie en traktearden ok duftig o oliekrabben.


Knelis en Willem zatten op eure steulkes an den hook, bi’j de mansleu en verveelden zich gin oogenblik.
Mieken, het zwarte hundeken, lag in den brandhook te slaopene en trok zich nargens wat van an.
Endeluk gengen de naobers waer weg; ’t wark op de daele kwam an.
Wat wier ’t noo opins waer leug in dc kökkene, en stille.
Mooder en grootmooder begonnen ’t koffiegrei ovverzied te makene.
Vader en Jan gengen nao de daele, umme ’t vee te verzorgene.


Knelis en Willem mosten nao bedde.
Doo ze lekker warm bij mekare in de vearn laggen, telden ze zich nao, wat ze allemaole nog an appele en nötte en mispels en kastanniën en klundekes en olliekrabben en beschute hadden.
Ze kwammen der ovver in den slaop.
Den earsten dag van ’t ni’je jaor was veurbi’j.

GELUKZAOLG NI’JJAOR

Meester Meinen, 1931

Meester Meinen