Doo de snieders veur vader en Jan ieders ne ni’je daagsche bokse maakt hadden, was der van den lappe pilo nog ’n mooi ende ovver eschottene.
Mooder doch, dat daor nog wal ’n paar bökskes in zollen zitten veur Knelis en Willem, de beide kleine tweelinge.
„Daor zit ok good dracht in”, zae mooder; „deur ander grei bunt dee raozelears van jonges altied zoo deurhen”.
„Ik”zegge maor zoo”, zae grootmooder, „der geet niks bovven goeien pilo”.
’t Zal wal luk stief en hard wezzen; ’t is dikken krulpilo,” zae mooder.
„Da’s niks”, zae grootmooder; „hoo stevvlger, hoo baeter veur zukke meuge.”

En op ne goeien dag kwammen der de snieders waer an.
Ze matten, hoo lank en hoo dikke Knelis en Willem wazzen, rolden den
krulpilo op de taofele uit, sneen em met de groote scheere in stukken en gengen der wieter met an ’t wark.
Den heelen dag stonnen de tweelinge eur op de hande te kiekene en
iederbods stonnen ze eur ok luk in de waege.

An den aovend konnen de jonges eure ni’je boksen anpassen.
Nou; daor wazzen ’t heeie kearls met.
Vader zae ok, dat ze der mooi met leken en Jan zae, dat ze noo ok eentieds ne slipjas deenden te hebbene.
Knelis en Willem wazzen bli’j.
„Wanneer magge wi’j ze dragen?” yroog Knelis.
„Morgen?” vroog Willem. ;
„Ik belovve nog niks”, zae mooder.
„Wi’j wilt eerste maor is zeen, of unze jonges vanaovend zeute naor bedde könt gaon”.'”
No, daor faeldcn den aovend kompleet niks an. “


En den andern morgen dee mooder de olde boksen van Knelis en Willem, dee al zoo vake belapt en dichte toekt wazzen, in den ploddenkorf.
Ze kregen de ni’je boksen van dikken krulpilo an, de jonges.
Wat wazzen ze bli’j!
Knelis bekeek Willem en Willem bekeek Knelis en ze bekeken zich eigens ok.
Mieken, het zwarte hundeken, hadde der ok schik van; het leep nao de jonges hen en besnuffelden eur de beene.
„Pas op, Mieken; alla trugge”, zae Willem.
„Komt met owen natten snoete neet an unze mooie broene boksen”, zae Knelis; „dan maak i’j ze uns smaerig.”
Mooder en grootmooder mosten der umme lachen. ‘
Knelis en Willem gengen nao buten.
In de ni’je boksen konnen ze neet zoo handig loopen as in de olden.
„Da’s neet slim”, zae Willem.
„Nee”, zae Knelis; ~’t zal wal wennen”.
„Kom”, zae Willem; „wi j gaot uns op de slettinge zitten”.
„Jao”, zae Knelis.

Ze zatten daor netjes naost mekare op ’n sleet en hopten, dat er noo maor völlo leu veurbi’j zóllen kommen.
Wat zollen de lcu kieken, dai de jonges zukkc mooie ni’je boksen van broenen krulpilo an hadden.
Stille, daor ha’j der al eene.
Daor kwam Bulters Jan Hindrik met de stortkaore an veurn.
Hee hadde ne pietse in de hand en streek der zienen osse, den verbazend lui was, noo en dan met ovver de rugge.
„Allo, Hans, loopt toch is luk an”, zei e dan; „toe, traedt is ne keere vaker too”.
Maor den osse stuurden der zich niks an.
Noo was Jan Hindrik teggen de jonges.
„Gondag, Jan Hindrik!” reepen Knelis en Willem te gelieke.
„Zoo, jonges,” zae Jan Hindrik. .
„Zit i’j daor bi’j mekare op de slettinge?
Is dat neet te kold?
I’j mot is luk hen en waer loopen. anders kicg i’j ’t nog eweg, jonges”.


Wat; zei e noo niks van eure boksen?
Zag e dan neet, wat ze an hadden?
Had e ziene oogen in de taschke?
Nee, Jan Hindrik zae wieter niks en wol vearder veurn.
Maor doo reep Willem:
„Zee’j niks bezunders an uns, Jan Hindrik?”
En Knelis zae: „Wi’j hebt ni’je boksen an”.


Den osse meenden, dat er ’n preutjen zol emaakt worden en bleef van eigens staon.
Jan Hindrik bleef noo ok effen staon.
Hee keek nao de jonges eure beene.
„No, no”, zei e; „dat bunt mooie boksen.
Kollesaal en gin ende!
Wat bunt dat mooie boksen.
Wanneer he’j dee kreggene?”
„Gisternd”, zaen Knelis’cn Willem te gelieke.


Jan Hindrik kreeg de tabaksdeuze uut de taschke, nam effen ne vrischke proeme, en zae:
„Wat boksen, wat boksen! Nee maor, noo kö’j der wezzen jonges.” ‘
Daorop pietsten e Hans waer an en veurden wieter.


Ne pooze iater kwam der Geartru van t Broezink veurbi’j.
Ze droog an den eenen arm ne botterkorf en an den andern ne eierkorf; ze zo! der wal met nao den winkel hen willen.
Zee zag de ni’je boksen van de tweelinge daluk en zae:
„Zoo jonges. Wat he’j toch mooie’ boksen an”.
„Van pilo”, zae Willem.
„Dat zee’k,” zae Geartru
„Van krulpilo”, zae Knelis.
„Jao jao; ’t is meer as geweld”.
Geartru zat de körve der dale, vatten umme en genk vearder.


„Noo he we hier ok al lange genog ezaetene”, zae Knelis.
„Jao”, zae Willem en wol van ’t sleet afspringen.
En doo gebeurn der ’n leeluk onge-luk.
Hee ,was met de bokse achter ’n klein scharp neusteken eheukt.
En net, dat esprong………… krots!
Hee veel leeluk op den neuze.
Maor slimmer was ‘t, dat e in ’t kruus van de bokse ne leeluke scheure kreggene hadde.


„He’k de bokse völle kapot?” vroog e an Knelis, doo e good en wal wear op de beene ston.
„Nou,” zae Knelis; ~’t is ne aardige britse”.
Willem veulden der is nao.
Jao, jao; ’t was gin kleinigheid.
„Hoo mo we der met an?” vroog Willem,
Knelis wos ’t ok neet.
„Wi’j könt het onmeugeluk stille hollen”, zei e.
Nee, daor was gin denken an.
„Wi’j mot het daluk maor effen vertellen”, zae Willem.

„As grootmoodcr noo nog maor alleene is,” zae Knelis;
„dan kriegc wi’j der nog ’t minste last met”.
„Jao,” zae Willem met ne zucht.
„Weet i’j wat”, zae Knelis;
„ik zal alleene nao huusken gaon en ’t manges vertellen, dan
he’j kans, da’j der nog aardig met weg komt”.
Zoo mos ’t maor gebeurn.
Knelis leep heustig nao huus en trof grootmooder gelukkig alleenig an.


„Zoo”, zae grootmooder; „kom i’j daor alleenig an?
Waor is Willem?”
„O, grootmooder”, zae Knelis;
„Willem hef ………….e
“Willem is …………..e
Willem is ’n ongeluk ovverkommene.”
„Wat zeg i’j toch, jonge?” reep grootmooder verschrikt.
„Toe spraei: op; wat :s der dan gebeurd. Waor is e?
Toe spraek dan, jonge”.
„Hee’s nog achter ’t huus”.
Grootmooder wol de deure al uut.
Maor Knelis greep eur bi’j de schorte vast en zae:
„Nee, nee, nee grootmooder; zóó slim is ’t neet; hee hef zich alleene de bokse luk escheurd”.


Maor doo grootmooder juust neet meer te hollene.
Ze stoof nao buten, leep zoo heustig at ze maor kon nao Willem, pakten em bi’j den arm, schudden em deureene en gaf der um ’n paar duftig achterveur.
Willem schrok der van.
„Alla; met nao binnen”, zae grootmooder.
Doo ze met em in de kökkene kwam, ston Knelis daor nog luk betutteld te kiekens.
Grootmooder gaf um ok ’n paar flinke klappen en zae:
„Mo’j eemes zóó laoten schrikken, ondeugenden jonge?
Pas op, da’j mi’j zooiets neet waer flikt”.


Knelis hadde ’t zóó neet bedoeld en belofden, dat e later baeter wol oppassen.
En Willem mos de bokse uuttrekken.
Grootmooder bekeek de scheure, schudden,’t heufd, kreeg draod en naolde en begon brommende de scheure waer dichte te naeiene.
Doo ze dat wark af hadde mos Willem de bokse waer an trekken.
Hee kreeg der ’n rappelement bi’j.

Mooder, vader en Jan wiern ’t in den loop van den dag ok nog gewaar en zaen der ’t eure ok al zoo van.
Gin wonder, dat de tweelingen ’s aovcnds luk stille met eure mooie ni’je krulpiiosche boksen op de steulkes bi’j ’t vuur zatten.
Zandman kwam ok nog luk eer as gewönluk.
’n Paar maol hadde grootmooder al ezeg:
„Jonges; zit neet zoo te doezekene. En wat kroep i’j toch kort- bi’j ’t vuur. Allo; schikt luk achteruut”.

Maor effen later schikten ze ongemarkt waer an.
Willem veelen de oogen haoste too en Knelis heelemaole.
Den begon al te nikkene.
Ziene beene schoof e zeutjesan veuruut.
Opins Wat ne schrik!
Allemaole schrokken ze en gin klein betjen.
Allemaole sprongen ze op en Knelis sprong ’t heugste.
Mieken an ’t blokken.
Maor bi’j de andern was den schrik al gauw weer ovver.
Alleene Knelis ston daor midden in de kökkene, nog zoo wit as ne
dook.
„Foi, foil” reep grootmooder.
„Dat leart oppassen”, zae mooder.
„Juustement”, zae vader; „leergeld mot zukke jonges betalen”.

Jan begon hardop to lachene.
Knelis woste nog neet, hoo e ’t nadde.
Hee was met ziene bokse te kort bi’j de vlammen van ne veldscnadde kommene.
Eén vlammeken hadde de krullekes van den pilo eraakt en …..flop!
de vlamme genk ovver de heele bokse hen!
Alle krullekes wazzen der in ’n oogenblik ewest.
En doo was den brand meteene uut.
Maor Knelis woste neet, wat um ovverkwam.
En ok Willem ston nog luk raar te kiekene.


„De jonges mot nao bedde”, zae grootmooder.
„Wee weet, wa we anders nog belaeven mot”.
Daor was niks teggenin te brengene.
Knelis ziene bokse was noo zoo kaal as ne planke.
En Willem hadde der ne scheure in.
Nee, völle geluk hadden ze den earsten dag met eure ni’je boksen nog neet ehad,