Morgen was ‘t zondag, maor gin gewone zondag.
Palmzondag was ‘t morgen.
Knelis en Willem wosten neet, wat dat eigeluk te betekenen hadde.
“Wat is dat?” vroog Knelis. “Dat is Palmpaosen”, zae mooder.
“Palmpoasen?” vroog Willem.
“Jao, dan krieg i’j ieders ‘n palmtak”, zae grootmooder.“
‘n Palmtak?” vroog Knelis.
“Jao”, zae grootmooder; “zo straks geet vader nao Brevoord umme gebak te halene en dan brech e metene de pielendekes met”.
“Pielendekes?” vroog Willem.“Jao en ‘n rad veur ieder”. “
‘n rad?” vroog Knelis.
‘t Wier veur de beide jonges hoo langer hoo onbegriepeluker.
Mooder lei ‘t eur endeluk is zo’n betjen uut.
Ho, wat zol dat morgen ‘n mooi spil worden.
Nao ‘t veeruurhollen, mos Jan, den oldern breur van de tweelinge, maor manges veur ieder ‘n mooi palmtak snien.
Knelis en Willem leepen met em nao de olde iemenhaege.
Hee zoch ‘n paar mooie täkkere uut en snee ze af.
De jonges mochten ze nao huus draegen. daor mosten de täkkere teggen de zied onder ‘t speegel ezat worden.
Zo; dat was dan ‘t begin.Knelis en Willem leepen mooder en grootmooder ovveral achternao, want ze hadden altied zodeur wat te praotene en te vraogene ovver Palmpaosen.

Grootmooder leern eur ok ‘t versken, dat ze mosten zingen at ze morgen het palmtak ronddroogen.
Mooder begin ‘t gevraogte van de jonges al haoste te vervelene. men zol der joo haoste dol van worden, zae ze.
As vader noo maor gauw in kwam met de pielendekes en de ra.
“Gaot maor is kieken op den diek, of e der al an kump”, zae mooder.
Knelis en Willem leepen nao buuten.
Nee, vader kwam nog neet.
Endeluk, endeluk – daor kwam vader in de veerte met den kroewagen anschoeven.
Knelis en Willem leepen em hard temeute.
Ze keken beide in den kroewagen, maor ze zaggen niks bezunders.
Net as anders op zaoterdagaovond lad der boor in en daarop den korf met de winkelware. maor misschien zatten daor de pielendekes en de ra ok wal bi’j in.
“Wo’j mi’j afhalen, jonges?” vroog vader.
“Jao”, zaen Knelis en Willen te gelieke.
“Da’s good”, zae vader.
“Hef vader pielendekes?” vroog Knelis.
Zit ze in den korf?” vroog Willem.
“Magge wi’j ze is zeen?” vroog Knelis.
“Zobol a’we in huus bunt”, zae vader.
Doo leepen de jonges vader hard veuruut en wosten van bli’j-schop neet hoo ze zich an zollen stellen.
Doo vader in was droog e de breu bedaard nao de kelder en zat den korf midden op de taofele.
Knelis en Willen konnen eur ongeduld haoste neet bedwingen en trempelden en wreven zich in de hande.
Grootmooder, mooder, vader en jan mosten der umme lachen.
Mooder dee den deksel van den korf en lei de winkelware waor ze heurden.
Helemaole onder in den korf……..
“Daor komt ze dan an”, zae mooder en haalden ne groten toete veur den dag.
De beide ra zatten der in.
“Kö’j dee opaeten?” vroog Willem.
“Jao, natuurlek”, zae mooder; “dee smaakt heel lekker”.
Noo kwam der ne nog grootere toete uut den korf.
En daor zatten de pielendekes in.
Knelis en Willen greulden der van, doo ze dee te zeene kregen.
Hé, wat mooie dinge.
Mooie, mooie pielekes wazzen ‘t, net as laevendige endenkuukskes, met ogen van krinten.“Noo mo we ok zo de palmtäkke maor klaor maken”, zae grootmooder.
“Maor eerste mot de jonges toch nao bedde”, zae mooder; “ze mot ok nog verheund worden”.
Knelis en Willem hadden ‘t leever ander ewild, maor as mooder wat bestelden, dan hoofden i’j neet te probeerne daor wat an te veranderne. Wat mooder zae, daor genk niks af.
Verlennen waeke hadde grootmooder Knelis e-wassene en verscheund en mooder Willem.
‘t Genk insverzet.
Dörrumme kreeg mooder vanaovond Knelis onderhanden en grootmooder Willem.
De jonges wazzen bezunder aardig en gezeggeluk; ze klaagden der neet ovver, dat eur de zeepe in de ogen beet en ze trokken neet terugge, as eur de naegels van de tene luk af-e-knipt wiern.
Doo ze klaor wazzen mosten ze nao bedde. Ze hadden ok eigeluk al wal luk slaop.
Maor ze bleven toch nog ne pooze stillekes wakker liggen, want ze wollen nog zo geerne zeen, dat grootmooder en mooder de palmtäkkere in odder maakten.
Mooder mos eerste op de daele nog luk wark af doon en grootmooder in de kökkene.
Wat duurn dat lange!
“Slaop i’j al?’ fluusterden Knelis nao een pooze.“Nee nog neet”, zae Willem; “ik hadde mi’j de ogen zo maor is efkes too daone.
Knelis dee de ziene ok is efkes too.
Effen later deen ze ze beide is weer los.
Zo ongemarkt veelen de ogen weer dichte. En ‘t wier al stiller en stiller.

Knelis sloog de ogen weer open. met verbazinge keek e de kökkene in. Wat?….Wat?
De zunne scheen joo helder deur de raams in de kökkene.
En grootmooder, mooder, vader en jan zatten umme de taofele te aetene. Wat? Was ‘t dan al morgen?
Willem wier ok wakker en keek al aeven verwonderd.
Hee kon ‘t zich ok maor neet begriepen, dat den nacht al veurbi’j was.
Hö! Fijn!
Noo was ‘t Palmpaosen!
Wazzen de palmtäkke al in odder?
Ojao; kiek maor! daor stonnen ze ieders op ne stool bi’j ‘t raam.
Wat was dat ‘n mooi gezichte!
De pielekes zatten der zo aardig an, en an ieder ‘n rad in ‘t midden, en grootmooder en mooder hadden der ok nog prachtige reuskes van gael muskenpapeer an-e-maakt
.“Magge, wi’j der uut?” vroog Knelis.“Wi’j bunt wakker”, zae Willem.
Efkes mosten de jonges nog blieven liggen, töt de andern ‘t aeten op hadden.

“Wat bunt de palmtäkke mooi”, zae Knelis.
“Hejao”, zae Willem.
Doo de jonges an-e-trokkene wazzen en eur aeten op hadden mochten ze met de palmtäkke nao buuten.
Ze mosten ze eerste ok nog ni’j ‘n paar naobers laoten bekieken.
En doo leepen ze der ‘n betjen met rond te draegene in de heldern zunneschien en ze zongen daorbi’j, zo hard at ze maor konnen:

“Palm palm Paosen
HeikoereiHeikoerei
Ovver ne Zondag kriege wi’j ‘n ei.
Een ei is gin ei
twee ei is gin ei
Dree ei is ‘n Paosei”.

En dan weer van veurn af an.
Mieken, het zwarte hundeken, dungelden eur nao.
De täkkere wazzen nog wal aardig zwaor en endeluk mosten de jonges zich is rösten.
“Ik gao mi’j luk an de kante van de weg in ‘t grös liggen”, zae Willem.
“Ik ok”, zae Knelis; “en ik staeke mien tak effen in de grond; dan hoof ik ‘t neet zo lange vaste te hollene”.
Willem dee ‘t net zo.Geneugluk laggen de tweelinge daot bi’j mekare.
“Wat zölt dee pielkes lekker wezzen”, zae Willem.
“Nou”, zae Knelis; “ze roekt ok zo fijn”.
“Wanneer zö we der uns ene op aetne?” vroog Willem.
“Mi’j duch morgen”, zae Knelis.
“Of vanaovond”, zae Willem.
“Lao we ‘t vanavond maor doon”, zae Knelis.
“Ik hadde der noo al wal zin an”, zae Willem.
“Ik ok wal”, zae Knelis.
“Zö we der uns zo straks ieders is ene nemmen?” vroog Willem.
“jao, dat doo we”, zae Knelis; “kom, noo daluk maor”.

De jonges schrokken beide, doo ze nao eure palmtäkke keken.
Tegelieke stoven ze ovverende.
Wacht is!
Zonne lummel.Mieken hadde net het tweede pieleken van Willem zien tak af-e-trokkene.
Een hadde der al op. het tweede had e in den bek.
“Alle! Alla hond!” schreeuwden Willem. Ok Knelis maakten alarm.
En beide jonges sprongen op Mieken af.
De honde wol eerste het pielendeken nog metnemmen, maor hee kon ‘t zo gauw neet redden en leet het vallen. hee der vandeur! maor de jonges en nao, want ze wazzen ongelukkig giftig op em en wollen em leluk afsmeern.

Mieken hadde ‘t in de gate en leep, wat e maor kon.
De tweelinge konnen em op ging stuk nao weer ankommen en mosten ‘t opgevven.
Ze gengen weer nao eure palmtäkkere.
Beide hechten ze as vette ganze.
Ä’k em in de fikken kriege, dan geet het um slech”, zae Willem.
“Hee mot er duftig wat op hebben”, zae Knelis.
Mieken leep al achter de schoppe en zol de eerste paar uur wal ‘n betjen bi’j de jonges vandan blieven.
Dat was um geraone ok!
Eén pielendeken hadde Mieken op.
Het andere lag in ‘t grös.“Lao we uns dat maor verdelen”, zae Willem; “der is toch al ‘n stuksken af”.
Het brak het, zo good as e kon, midden deur en gaf de ene helfte an Knelis.
“Lekker”, zae Knelis, doo e ‘t op hadde.
“Nou”, zae Willem.
Willem hadde noo twee pielendekes minder an zien tak as Knelis.
“Weet i’j, wa we doot?” zae Knelis.
“Ja?” zae Willem.
“Wi’j nemt er uns ok ieders ene van mien tak: dan he we der weer aeven völle”, zae Knelis.
Daor kon Willem niks op teggen hebben.‘t Was wonder, maor hoo meer a’j van dee pielendekes atten, hoo lekkerder at ze ow begonnen te smakene.
“A we der ieders nog is ene nammen”, zae Willem.
“Mi’j good”, zae Knelis; “ze bunt er veur umme op-e-aetene te worden”.
Endeluk hadden de jonges ieders nog één pielendeken an eur tak zitten.
“Hoo zol het rad smaken?” vroog Willem.
Knelis kneep ‘n klein stuksken van het ziene af en preufden ‘t.
“Haoste net as de pielendekes “, zae e; “nog wal zo lekker”.
Willem wol ok is preuven. Hee nam luk groter stukke as Knelis e-daoen hadde.
Doo nam Knelis ok ‘n flink stukke.
Doo Willem weer.
Endeluk was van de ra ok al neet völle ovver.
“Wat er noo nog an zit, beware ik töt morgen”, zae Knelis.
“Ik ok”, zae Willem.
“Kom, wi’j loopt er nog luk met rond”.‘s meddags konnen de jonges met gin meugelukheid eurn telder leug kriegen.
‘s Aovends wazzen de täkkere helemaole leug.
En Mieken was al weer goeie vrende met de jonges.


Meinen, Gerrit JanGeb:09-08-1881 Corle Ovl: 05-04-1934 WinterswijkHoofd School Kotten 1911-1934- schrijver (o.a.Knelis en Willem)