Al veur Paoschen was ’t mooie waer begonnene en ’t hadde al maor anehollene töt Pinkstern.
Noo en dan kwam der is ’n biesken raenge en dan ha’j waer warmen zunneschien.
Men kon der neet bli’j genog met wezzen.
Grootmooder, dee al heel old was, zae, dat ze zich haoste zonne uutgaonden dag as van dit jaor neet kon herinnern.
‘tGrös broesden uut de grond; half April was der veur ’t vee volop.

Knelis en Willem, de beide kleine tweelinge, kregen iedern dag wat ni’js te zeene.
Gistern wazzen der bloomen in den knop en vandage stonnen ze heelemaole los.
Vandage hadde ’n struuksken al ziene täkskes nog kaal en morgen zatten der kleine greune blaekes an.
’t Was Pinkstern ewordene.
Vader, mooder en grootmooder wazzen met de allerbeste kleere an nao de kerke gaone.
Jan, den grooten breur van de jonges mos veur ’t vee zorgen en de pot kokken.
Knelis en Willem laggen buten, onder den paerboom.
Mieken, het zwarte hundeken,was bi’j eur.

De zunne scheen helder. Muurbloomen en seringen ko’j dudeluk roeken.
„Mo’j de sneeballen is zeen,” zae Knelis.
„Hè jao,” zae Willem; „wat bunt ze noo mooi wit.”
„Gistern wazzen ze lange zoo wit nog neet.”
„O nee.”
Sneeballen, dat wazzen prachtige bloomen.
Grootmooder heel der bezunder völle van.
Zee hadde eigens het beumken epot, doo ze nog ’n jonk dearntken was.
Het beumken was groot ewordene, al grooter en grooter en ieder jaor hadden der al meer en meer sneeballen anezaetene.
Maor op ne keere, met ’n zwaor onwaer, was der ne windstötte kommene en hadde den boom töt op den grond afeknapt.
’t Hadde grootmooder hard -espettene.
Maor. kiek, in ’t volgende veurjaor was der uut eene van de wortels ne mooie lange lodde opeschottene.
Men hadde ze laoten staon en noo was dee lodde ok al waer ’n beumken, dat ieder jaor bleuiden.


De jonge spraon begonnen te schreeuwene.
“Dee hebt al waer honger,” zae Willem.
„Jao,” zae Knelis; „en ze hebt zoopas nog wat ehad.”
Den paerboom was hol.
In de holte hadden de spraon eur nust.
Het wiefken hadde der earste mooie blauwe eiere in eleg.
Daorop wazzen de olde vöggele ne pooze an ’t breun ewest.
En noo zatten der jongen in ’t nust.
lederbods begonnen ze te schreeuwene en kroppen nao bovven, da’j eure gapende nibben zeen konnen.
Noo en dan ko’j der eene haoste-heelemaol zeen.
Jan hadde al ezeg, dat ze wal gauw vlugge zollen wezzen.
„Kiek, daor he’j der eene van de olden,” zae Knelis.
De olde sprao zat op ’n täksken met ne piere in den nibbe.
De jongen begonnen noo nog völle meer laeven te makene.
-Wup! vloog den olden nao ’t nust en stopten eene van de jongen de piere in den nibbe.
Rrrrt!-weg vloog e waer.
Effen wazzen de jongen noo stille.
„Zee, daor he’j den andern,” zae Willem.
Het genk al maor zoo deur.
Dan kwam den eenen olden der an met wat in den nibbe en dan weer den andern, en soms wazzen ze der ok wal is te gelieke.
Mieken stak de kop op.
Wat’zag e daor?


O, de kloeke met de kuukskes.
Ze leep kort bi’j de haege.
lederbods krabden ze de grond luk los en tokkersketen de kuukskes bi’j zich.
Noo en dan nam ze ’t een of ander eigens op en leet dat deur eene van de kuukskes uut den nibbe nemmen.

Mieken, het zwarte hundeken, hadde alle respekt veur de kloeke met de kuukskes ekreggene.
Doo de henne veur ’t earste met eur kleine völksken buten leep, was de hond ni’jsgierig kort bi’j eur ekommene, umme de kuukskes is te bekiekene en te beroekene.
Maor veur e good woste, wat er rech gebeurden, hadde de olde henne um
op de kop ezaetene; ze krabden met de peute en hakten met den nibbe en sloog met de vlögele.
Mieken genk hard an ’t galvern en was bli’j, dat de henne em endeluk leet loopen.
’n Paar keere was ze later ok nog is op em anestovvene… ,


Noo kon Mieken stille blieven’ zitten, want de henne vond daor kort bi’j de haege zoo volle lekkers, dat ze an gin hond dachte.
Wat zatten de jonges daor fijn!
Verveelen hoofden ze zich neet te doone.
Der was joo altied wat te kiekene; dan nao de spraon en dan nao de henne met de kuukskes en dan nao Mieken en dan nao wat anders.
Mooi was ’t ok, a’j languut op de rugge laggen en de wölkskes deur de blauwe loch zaggen drieven.


„Jonges!” Jan reep eur.
„Jonges, waor bu’j?”
„Hier!” reepen Knelis en Willem tegelieke.
Eene van de olde spraon, dee net waer klaor ston, umme eene van’ de jongen iets in den nibbe te stoppene, schrok der zoo van, dat ze de piere leet vallen.
Ok de kloekhenne keek op en Mieken spitsten de oarne.
„Jonges! Kom i’j tienuurhollen?” reep Jan.
„Jao!” reepen ze waerumme en draafden nao huus.
Ha, dat zag der good uut in de kökkene.
Jan hadde veur ieders ne pannekooke bakkene.
Ja, den Jan kon wat!
„He’j der zin an, jonges?” vroog Jan.
„Nou!” zae Knelis.
„Ik hebbe nog meer zin as de jonge spraon,” zae Willem.

Met zich dreen heelen ze geneugluk tienuur.
Doo ze der met klaor wazzen wollen Knelis en Willem waer nao buten.
„Waor gao’j hen, jonges?” vroog Jan.
„Waer nao den paerboom,” zae Knelis.
„Daor is ’t fijn,” zae Willem.
’n Peusken hadden ze der ezaetene, doo eene van de jonge spraon op den rand van ’t gat in den paerboom genk zitten.
„Zee’j dat?” vroog Knelis.
Net had e ’t evraogd, doo de jonge sprao nao .ondern kwam fladdersken. Mieken wol der daluk hen, maor de jonges heelen em teggen.
„Wi’i mot de jonge sprao vangen en waer in ’t nust doon,” zae Willem.
„Jao,” zae Knelis, „want ze kan nog neet good vleegen en as de katte eur zuut, is ze der bi’j


Het vangen duurden nog ne heele pooze, want den jongen voggel wol zich nog zoo makkeluk neet laoten kriegen.
Maor endeluk kreeg Willem em te pakkene, an de kante onder de haege. Hee schreeuwden moord en brand en beet Willem ok nog gauw in de hand. „Zonne lummel,” smeelden Willem; „noo bit e mi’j ok nog.”
Hee wier waer in ’t nust edaone.
„Zeezoo; da’s in odder,” zae Knelis.
De jonges wazzen meu en warm ewordene van ’t gevangte.
Languut gengen ze noo in ’t grös liggen.
Earste praotten ze nog luk, maor zeutjesan wiern ze al stiller en stiller.
Ze deen de oogen too.
Ze heurden de kloekhenne en de spraon nog, maor de geluden wiern al zachter en zachter en schenen al wieter en wieter weg te gaone.
Endeluk was alles stille, o zoo stille.
De jonges sleepen.


Verbaasd sloogen ze endeluk de oogen waer op.
Grootmooder ston bi’j eur.
„Ik wol ow ophalen,” zae ze.
“Wat… wat… wat,” zae Knelis.
„Ik hebbe slaopene,” zae Willem; „dat geleuf ik teminsen.”
„Jao, i’j sleepen beide, doo’k bi’j ow kwam,” zae grootmooder.
„Bunt grootmooder en vader en mooder dan noo al waer in uut de kerke?” vroog Knelis en keek luk verwezzen.
„Jao,” zae grootmooder en mos ietskes lachen;
„jao, wi’j bunt der waer en wi’j hebt uns al umme trokkene en de taofele is al in odder.
Gaot maor gauw met nao binnen, dan wi’ we is zeen, of Jan lekkern soep ekokt hef.”
No, of ’t Jan ekönd hadde. Jan kon heel best alleene in heun en veur alles zorgen.

As grootmooder en vader en mooder waer in kwammen, was altied alles prompt in odder.
Noo ok.
Jan zienen soep was meer as lekker.
Niks had e der uut vergaetene en niks had e er te völle in edaone; gin zalt te völle en gin greunte te weinig.
Doo ’t aeten op was, genk grootmooder bi’j ’t kleine teufelken zitten.
De jonges mosten bi’j eur kommen en ze vertelden eur wat van ne Pinkstergeschiedenisse.
Alles good begriepen konnen ze neet, maor ‘t_was toch heel mooi en ’t gaf eur ne wonderluken glans an dissen dag.
Zoo. — De jonges hadden netjes nao grootmooder eluusterd.
„Noo wi’ we is nao buten gaon, wat jonges,” zae grootmooder.
De tweelinge wollen ’t wal gearne.
Alles lag in zunneschien.


Grootmooder sleurden earste Is nao den hof.
Bi’j iedern bloomenpol bleef ze efkes staon, bi’j de plumelevearn, bi’j de witte pinksterbloomen, bi’j de muurbloomen, bi’j de poppejeine, bi’j de seringen en ’t langste bi’j de sneeballen.
„Magge wi’j der eene van hebben, grootmooder” vroog Willem.
’t Was net, of ze ’t neet heurden; ze ston maor stille te kiekene, in gedachten.
„Grootmooder,. magge wi’j ne sneebal hebben?” vroog Knelis ’n peusken later.
„Wat, jonges, wat? Wat was der?” vroog grootmooder.
„Of wi’j ne sneebal mochten hebben,” zae Knelis.
„Jao, da’s good. leders eene, dat mag wal.”
Grootmooder plukten der twee af en gaf ze der ieder eene.
Hè, wat mooie dinge.
De jonges stakken ze zich op de borste.
Grootmooder plukten veur zich eigens ne muurbloome en rook der iederbods an.

In den appelboom zat ne toetvinke hard te fluitene.
Witte, gaele en bonte pannevlöggele vlogen rond um de bloomen.
Bi’jen en hommelkes gonsden hen en waer deur den zunneschien.
De jonges wollen gearne hebben, dat grootmooder ok effen met genk nao den paerboom, umme de spraon te zeene.
„Allo dan,” zae ze opgeruumd.
De jonge spraon schreeuwden en gaapten nog aeven hard as veur den meddag.
En de olden wazzen nog aeven drok met voorn.
„Noo gao we is deur den goorden,” zae grootmooder.
Ze leep veuruut deur de vaorn en de jonges dröttelden eur nao.
De vruchten stonnen good.
Bi’j den hook met raap bleef grootmooder waer ne pooze staon.
Den raap bleuiden; ’t was ne zee van gaele bloomen.
„Hoo liekt ow dat, jonges?” vroog grootmooder.
Knelis en Willem vonden ’t prachtig.
„Hoovölle bloomen zollen ’t wal wezzen,” vroog Wilem;
„wal doezend?”
„Nog völle meer,” zae grootmooder.
„Dee kan gin mensche tellen,” zae Knelis.


„Nee,” zae grootmooder; „en noo mo’j is efkes heel stille wezzen. — Luuster.”
Ze luusterden alle dree.
Hmmmml geng ‘t.
„Dat doot de bi’jen, joo grootmooder,” zae Knelis.
„Jao,” zae grootmooder. „Zee’j ze wal?”
Jao jao; noo zaggen de jonges ’t good.
Ovveral en ovveral zatten der bi’jen op de raapbloomen of vlogen van de eene bloome nao de andere. Wat ne boel.
„Mo’j is zeen, wat; ze drok bunt,” zae grootmooder.
„Ze bunt allemaole bezig umme honnig uut de bloomen te halene.
En at ze genog hebt, dan vleegt ze nao ’t schoer en brengt het in de huven. Jao, dee dierkes mot zich genog plaogen umme an de kost te kommene.”
„Dee hebt noo gin Zondag,” zae Knelis wies.
„Nee,” zae grootmooder; „dee kent gin Zondag.”

Achter langs den goarden streumden de baeke.
Op den oever ston allerhande holtgewas en daortusschen ha’j ok voelboom; dee bleuiden met mooie witte bloomen.
Grootmooder haalden eur tornemesken uut den naozak en sneed ’n mooi geeuw täksken van ne kwekkebaeze.
De jonges kekken eur ni’jsgierig an.
„Wat wi’j, grootmooder?” vroog Knelis.
Ze zae niks.
Earste sneed ze ’t höldeken an de eene kante schuun af, maakten der ’n krengelken umme, snee der ok nog ’n häpken uut, genk op de eene knee in hegge liggen, heelt ’t höldeken op de andere knee en begon der met het messenhech op te kloppene.
Daorbi’j zae ze;

„Sap sap siepe
Wanneer bus dow riepe,
Te meie, te mele,
As alle vöggeikes eiere legt,
Klop, klop, de bast er af.”

Doo nog ins hetzelfde, en daorop draeiden ze ’n huudken bast van ’t höldeken af.
„Wat doo’j toch, grootmooder?
Wat maak i’j?” Vroog Willem.
Grootmooder snipperden efkes an ’t höldeken, waor den bast af was, schoof der den bast waer an, stak ’t höldeken in de mond en:
fuut, fuut, fuut!
’n Fluiteken.


Grootmooder hadde ’n fluiteken emaakt.
Ze maakten der nog eene bi’j.
Zoo; de jonges kregen der ieders eene.
„Zö we noo waer nao huus hen gaon?” vroog grootmooder.
Jao, dat was good.
Knelis en Willem fuutketen op eure fluitepiepkes. —

Vader, mooder en Jan zatten buten onder den appelboom.
De jonges mochten veur grootmooder en veur zich zelf ok ne stool halen. Vader en Jan haalden de taofele uut de kökkene.
Mooder hadde de thee gaar.
Heel geneugluk zat men bi’j mekare te praotene en te genietene van’t mooie waer.
Knelis en Willem, vonden ’t jammer, dat de andern endeluk waer nao binnen mosten umme ’t vee te verzorgene.
Zee bleven nog buten töt de zunne was onder egaone.
Doo reep eur grootmooder.
’t Was ne bezunder prachtigen dag ewest en ’t wier ok nog ne heelen mooien aovend.
De raams wazzen opeschowene en de veurdeure bleef los staon, ummé de lekkere zachte butenloch nao binnen te laoten kommen.
„Heur,” zae Jan; „ne nachtegaal.”
Ze luusterden alle en heurden den nachtegaal dudeluk slaon.
„Den mot in linzen hof zitten,” zae Jan.
„Ik wol, at e der maor nustelden,” zae Knelis.
„Wee wet; misschien deut e ’t wal.”


„De kikvorschke kö’j ok heurn,” zae mooder.
Ne goeie maond gelaene, den aovend veur Paoschen, hadde grootmooder de broene kikvorschke heurn knorren in den graven achter de schoppe. Noo wazzen de greunen an de gange.
Dee maakten völle harder laeven.
’t Was één gerebberskete.


Knelis en Willem mosten eur aovendaete ebroeken.
Vader, dee effen ne emmer water eput hadde, zae, dat het noo luk raengden.
Der veel ne verbazend zachten raenge, dikke dröppels; haoste lauw.
En noo rook alles nog völle frisscher.
Grootmooder heelp de jonges uutkleen.
Doo ze al in ’t bedde laggen, konnen ze den nachtegaal en de kikvorschke nog heurn en ok het zachte zoezen van den raenge.
Wat was ’t vandage ne mooien dag ewest!
En morgen was ’t al waer Zondag.