Meester G.J.Meinen

’t Begon te motraengene.
„Net op tied edaone.” zae vader. „En ’t is te hoppene, da ’t strakjes nog waer dreuge wordt, anders is ’t veur Sunterklaos ok haoste gin doon.’
„Nee, in zo’n smaerig waer kan e joo neet rondtrekken,” zae Jan.
Knelis en Willem luusterden met zin en verstand.
„Hee hooft joo neet te loopene,” zae Knelis.
„Hee kan joo op zien witte peard rien,” zae Willem.
„Jao jao,” zae Jan; „dat is wal waor, maor as ’t raegent denk ik dat e daor toch neet volle zin an hef.”
„Dan zal e wal leaver bi’j ’t vuur an den hook blieven zitten,” zae vader; „en daor kan’k em gin ongeliek in gewen.”
Knelis en Willem konnen dat eigeluk ok neet, maor ’t zol dan toch wal onwies jammer wezzen, as deur den raenge alles bedorven wier.
De jonges hadden der zich al dage lank op verheugd.
En ze hadden der ok luk teggenan ezeene.
Want……….. zee ………. Grootmooder hadde wal ezeg, dat ze zeute genog ewest wazzen, maor mooder wol dat nog neet heelemaole in toostemmen

As e noo um ’t slechte waer neet kwam, dan hoofden de jonges nargens bange veur te wezzene, maor dan hoofden ze ok neet te hoppene, dat ze wat kriegen zollen.
Doo ze in de kökkene kwammen wol mooder net het ollielampken anstaeken met ne vlammende sprokke van ’t vuur.
„Foi, wat wordt het vanaovend vroo dimster,” zae mooder.
„Dat kump van ’t dobbige waer,” zae grootmooder. Ze genk nao buten, umme de vensters too te doone.
Vader leep deur nao de daele, umme der Jan te heipene met den osse an te spannene.
Knelis en Willem gengen op eure kleine steulkes bi’j ’t vuur zitten.
Mieken kroop in den brandhook.
De katte zat an den anderen hook, as waor” de jonges zatten, te slaopene.
’n Keteerken later wazzen ze allemaole bi’j mekare in de kökkene. Grootmooder zat te spinnene. Mooder kreeg zich stopgrei en begon zökke te stoppene.
Vader en Jan röstten zich efkes uut, rookten eur piepken en warmden zich de veute bi’j ’t vuur.
Het spinneweel snorden, de klokke tikten, den waterkaetel an ’t haol begon te zingene.
Buten boesden de wind en snekkerden de raenge teggen de vensters an..
Knelis en Willem zatten stil nao de vlammen van ’t vuur te kiekene.
„Jonges; mo’j owe klompe neet klaor zetten?” vroog mooder opins.
Ze schrokken der haoste van.
„Zol ’t met dit waer wal neudig wezzen?” vroog vader.
„Mi’j duch, dat Sunterklaos der haoste neet deur zal können; ’t is al zonne
olden man.”
„Maor hee guf ’t neet makkeluk op,” zae grootmooder; „en de jonges bunt altied zeute west.”
„Altied zeute,” zae mooder; „no, no; dee zeutigheid hebt ze soms wal maggen hebben.”
„Ao, mi’j duch ,” zae grootmooder.
Effen was ’t waer stille.
Doo zae vader:
„Veur alle sekurigheid künt ze dan misschien de klompe toch wal effen klaor zetten;
’t geet dan, hoo ’t geet.”
„Bojao; laot ze ’t maor doen,” zae mooder.
„Jao jao; ze mot het doon,” zae grootmooder.
„Schaan kan ’t in ieder gevat neet,” zae Jan.
Waer was ’t effen stille.
„Allo dan jonges,” zae mooder.
Knelis en Willem stonnen op.
Ze haalden ieders eene van eure Zondagsche klompen uut het kaemerken en gengen der met nao de daele.
Daor zochten ze zich ’n paar mooie wischkes heui en veur ieder ne
gaele wortele.
Stillekes deen ze ’t heui en de wortele in de klompe, gengen der met nao de kökkene, zatten ze netjes veur ’t raam op de vensterbanke en gengen waer op eure steulkes zitten.
„Noo : t beste maor hoppen,” zae Jan.
Jao, dat wollen Knelis en Willem doon.
Wat wier ’t toch waer stille in de kökkene!
Knelis en Willem mosten denken an allerhande dinge, dee met eur gebeurd wazzen:
Natte veute maken — de kleere scheurn — de katte plaogen — zich in de vingere snien — stillekes veurken stokken.
Misschien was ’t toch maor baeter, dat Sunterklaos met dit slechte waer in zien huus bleef.
„Heurn ik daor wat?” vroog Jan opins en keek nao de vensters.
Knelis en Willem keken verschrikt op.
„Nee, niks,” zae vader.
„Ik meenden toch zae Jan.
„Nee; ’t zol de wind wal doon,” zae vader.
Hee keek op de klokke en zae wieter:
„Ik deenden nog wal effen nao Holthoes te gaone um is te heurne, of e uns korts kan helpen dorschken.”
„Nemt dan maor ne palleplu met,” zae mooder. „Jao; dat za’k doon,” zae vader. Hee ston op, geng effen nao de kamer, was daor ne heele tied te mosselene, kwam met de palleplu waer in de kökkene, zae. „Töt zoostraks dan,” en genk de deure uut.
Knelis en Willem doch, dat den aovend volle langer duurden as anders.
„Bange hooft de jonges neet te wezzene,” zae grootmooder.
As moodcr dat noo ok maor ezeg hadde.
„Heurn ik daor wat?” vroog Jan waer.
Alle luusterden.
„Nee,” zae mooder.
„Jaowal,” zae Jan.
Waer luusterden alle.
Knelis en Willem wiern luk wit umme den neuze. „Bange hooft de jonges neet te wezzene,” zae grootmooder nogins;
„Sunterklaos is ne besten man.”
„Jao jao,” reep Jan; „ik heure wat! Der is wat!
Der is wat te stommelene veur ’t huus; bi’j de putte.”
Jao, noo heurden ze ’t allemaole.
Stille stille!’
Heur. „Hu, peard!” zae aer buten eene met ne zwaore stemme.
„Sunterklaos!” zae mooder.
„Jao, hee zal ’t wal wezzen,” zae grootmooder
Ze ston bi’j ’t spinneweel op en kwam kort bi’j de jonges staon en lei ieders ne hand op ’t heufd.
Heur; der wier op ’t venster eklopt.
Noo geng ’t venster los.
„Wach; ’t raam,” zae Jan; „dat geet zoo zwearluk op. ‘k Zal effen helpen.”
Effen keken Knelis en Willem umme.
’t Raam was opeschovvene. En Sunterklaos hadde witte kleere an. Hee praotten binnensmonds met Jan en met mooder.
En hee vroog of de tweelinge zeute west wazzen en zeute wollen blieven.
„Jao, Sinterklaos,” zae grootmooder. „Jao.”
En mooder zae: „Het geet wal.”
Sunterklaos reep ok nog ne keere:
„Hu schimmel!’
Hee hadde de wortels en ’t heui uut de klompe nommene en der wat anders in edaone.
Grootmooder zae, dat de jonges Sunterklaos mosten bedanken en doo zaen ze beide netjes:
„Danke, Sunterklaos.”
Het raam genk waer dale, de vensters gengen waer too.
Heur; Sunterklaos stolpkten vot.
Hee was weg.
Knelis en Willem zuchtten zwaor.
Opins wiern ze bli’j. En ze kregen ne kleure as vuur.
Gevaor was der neet meer.
En wat hadden ze noo wal ekreggene?
„Kiekt maor is,” zae mooder.
Ze gengen nao eure klompe.
O, o, o! ieders ne hakketol met ne liene, en ’n mooi bontsjaaltjen, en dree klaosmennekes!
„Kiek toch is!” zae Knelis.
„Mooder, grootmooder, Jan;’kiekt toch is!” zae Willem.
Dat wier mi’j opins ne drokten en ’n laeven van belang!
Mieken wier der wakker van, kwam uut den brandhook en leep rondumme de jonges te springene.
„Zachte, zachte, zachte,” susten grootmooder.
Maor noo konnen de jonges zich neet meer inhollen. De deure genk los.
Vader kwam waer in. Hee dee de palleplu dale en zae:
„Wat ’n waer, wat ’n waer!”
„Vader, vader, vader!” reepen de jonges deur mekare;
„Sunterklaos is der ewest! En hee hef uns wat elangd!”
„Mooi, mooi, mooi!” zae vader.
Het wier ne geneugluken aovend.
En doo Knelis en Willem bi’j mekare in de beddestae laggen, prömmelden ze nog ne heele pooze ower alles wat ze belaefd hadden en ze dachten an Sunterklaos den noo in den duustern nacht rond reed umme ovveral de kindere wat te brengene.

Meester G.J.Meinen, 1932